به گزارش پایگاه خبری تایم اسپرت3؛ محسن محمد سیفی برای ورزش ایران تنها یک ستاره نیست. او چهره ای فراتر از یک ستاره است. ابرستاره ای که سلوک و پایداری اش در تمام این سالها او را متفاوت از همه نشان داده و تصویر جذابی را از او دیده‌ایم. ستاره ای که از حاشیه بیزار است و کمتر حرف می زند و بیشتر تمرین می کند. ستاره ای که آموخته برای موفقیت باید عضله‌های بدنش بیشتر از عضله‌های زبانش کار کنند و این رمز مانایی او است. در سال ۱۴۰۳ سیفی علاوه بر تداوم موفقیت‌هایش آرام آرام وارد جرگه مربیگری هم شد تا در مسیر جدیدی مشق موفقیت کند. ستاره ای که حالا دوگانه سوز شده و علاوه بر حضور در میدان در کنار گود هم برای موفقیت در عرصه جدید تمرین می کند. محسن محمد سیفی درباره اتفاقات سال ۱۴۰۳ و برنامه هایش برای سال جدید صحبت کرد.
ساال ۱۴۰۳ چگونه گذشت؟
سال فوق‌العاده‌ای برای من بود و توانستم کمربند یکی از سازمان‌های معتبر دنیا را کسب کنم. از همان اوایل سال من بصورت جدی درگیر مسابقات بودم و هر دو ماه یک مسابقه داشتم. معمولا سال‌هایی که رقابت‌های قهرمانی آسیا است، مسابقه نمی‌دهم و آخرین بار سال ۲۰۱۲ بود که در این پیکار شرکت کردم زیرا جام جهانی هم برگزار می‌شود و معمولا این مسابقه را شرکت می‌کنم و بچه‌های جوان و آینده دار به قهرمانی آسیا می‌روند. اما متاسفانه جام‌جهانی به سال آینده موکول شد و قرار است ریاست فدراسیون مکاتبات لازم را انجام بدهد تا اگر فدراسیون جهانی قبول کند، در یک وزن بالاتر در جام جهانی شرکت کنم. البته هدف اصلی من بازی‌های آسیایی ناگویا است.
بعد از شکست در هانگژو و کسب مدال نقره چه اتفاقی باعث شد انگیزه ادامه دادن داشته باشی؟
تنها چیزی که برای من مهم است این است که همیشه دوست دارم خودم را به خودم ثابت کنم و بعد از آن مسابقه تصمیم گرفتم و به امیر صدیقی گفتم تا بازی‌های آسیایی بعدی هستم تا به خودم ثابت کنم می‌توانم بمانم و اگر قسمت شود، طلا را کسب کنم. همیشه دوست دارم از دیروزم بهتر شوم؛ شاید اگر شخص دیگری بود به نسبت شرایط سنی و مدال‌هایی که داشت خداحافظی می‌کرد زیرا آمریکا هم بعد از آن برای مسابقات ویزا نداد و عملا رقابت مهمی نداشتیم اما من همیشه دوست دارم بهترین باشم و همچنان دارم خوب تمرین می‌کنم.
برخلاف خیلی از ورزشکاران دیگر بعد از فینال بازی‌های آسیایی گفتی من باختم و حقم نبود برنده شوم؛ این واقع گرایی و پختگی و شجاعت از کجا نشات گرفته؟
فکر می‌کنم هجدهمین سالی است که ملی پوش هستم؛ هر کسی مسئول اتفاقی است که در مسابقه‌اش رخ می‌دهد؛ البته عوامل مختلفی دست به دست هم می‌دهند، برای مثال ممکن است یک جا مربی و سرپرست اشتباه کند و یا جای دیگر تیم اما زمان مسابقه ورزشکار تنها کسی است که مسئول اتفاقات در طول آن مسابقه است. همان روز فینال اتفاقات دیگری هم رخ داد و هیچ‌وقت هم بازگو نکردم و شاید یکی از دلایل مهم باخت هم همان اتفاقات بود اما زمانی که داشتم مسابقه می‌دادم، خودم بودم. در آن رقابت راند یک عالی بودم اما راند دوم را شکست خوردم؛ تا جایی هم که توان داشتم تلاش کردم اما نشد. همیشه در زندگی شخصی و ورزشی مسئولیت تمام اتفاقاتی که می‌افتد چه خوب و چه بد را به گردن خودم می‌اندازم و کسی را مقصر نمی‌دانم.
مانند خیلی از ورزشکاران رزمی در مسابقات MMA شرکت می‌کنی و کمربند طلایی هم گرفتی و آنجا هم به چیزی بجز قهرمانی فکر نمی‌کنی؛ چرا ووشوکاران نسبت به دیگر ورزشکاران رشته‌های رزمی در این مسابقات موفق‌تر هستند؟
نظر شخصی من این است که رشته ووشو خیلی به MMA نزدیک است و سیستم مسابقه هم کاملا شبیه است به همین دلیل ووشوکاران موفق تر هستند. بعد اینکه موردی که می‌خواهم بگویم احساس قلبی من است؛ من همین الان که دارم با شما صحبت می‌کنم روزی دو وعده تمرین دارم. من معتقدم تا روزی که هستم باید بهترین باشم؛ یا نباید مسابقه بدهم یا وقتی مسابقه می‌دهم باید از نظر خودم بهترین باشم. کسانی که من را می‌شناسند می‌دانند بیشتر از همه تمرین و کمتر استراحت کردم به خاطر همین این انگیزه همیشه وجود دارد و خدا هم همیشه لطفش شامل حال من بوده است.
به نظر می‌رسد آرام آرام به مربیگری هم ورود پیدا کرده‌ای و با بچه‌های رده پایه کار کردی؛ کار با این ورزشکاران چگونه است و به نظرتان آیا کسی پیدا می‌شود که مثل خودت مدال آوری کند و در آینده جایگزین شود؟
هنوز کامل وارد مربیگری نشدم اما زمان‌هایی که در زنجان هستم و در سالن تمرین می‌کنم دوست دارم چیزهایی که آموختم را انتقال بدهم. من در کنار تیم ووشو جوانان رفتم که آماده‌تر شوند و به واسطه تجربه چیزی که بلد بودم را می‌گفتم. من به واسطه سال‌های طولانی تمرین کردن ریزترین حرکات را می‌شناسم و هر فنی که در ووشو است صفر تا صد آن را حفظ هستم و ورزشکار وقتی تمرین می‌کند متوجه می‌شوم حرکت را درست انجام می‌دهد یا نه؛ به همین دلیل چه زمانی که در زنجان هستم و چه تیم ملی با اجازه سرمربی نقطه نظراتم را می‌گویم. هیچ کسی در جهان جای من را نخواهد گرفت و من هم جای کسی را نگرفتم؛ همه در تلاشیم هستیم بهترین خودمان باشیم. اگر مثلا من ۵ مدال جهانی دارم شاید یک فرد پیدا شود ۶ مدال کسب کند؛ من به عنوان بزرگتر و کاپیتان تیم وظیفه دارم هر آنچه که بلد هستم برای بچه‌های ملی پوش زمانی که نیاز باشد انجام بدهم.
سال ۱۴۰۳ با توجه به تورم و قیمت ارز سال سختی بود؛ به نظرت چگونه بود این سال؟
در واقع برای مردم خیلی سخت است و چیزی را که می‌گویم احساس قلبی من است؛ واقعا حق مردم ما نیست که از نظر اقتصادی در شرایط سخت زندگی کنند و امیدوارم در سال جدید ریاست جمهور و مجموعه حاکمیت ایران تمهیداتی را بیاندیشند که مردم از فشار خارج شوند. هر روز که می‌گذرد از روز قبل بدتر است؛ زندگی سخت تر و سفره مردم کوچک تر می‌شود و همه دچار مشکل شده‌اند. اتفاقات بد زندگی از جمله وضعیت معیشتی، طلاق و … هر روز بدتر می‌شود و این به کشور ضربه می‌زند. امیدوارم در سال جدید کارهایی انجام شود که مردم از این وضعیت خارج شوند و آثار این که وضعیت رو به بهبود می‌رود را ببینند. من خودم هم در میان مردم زندگی می‌کنم و واقعا شرایط سخت است.
حرف آخر؟
ممنون از همه کسانی که در سال ۱۴۰۳ کنار من بودند و کمک کردند از جمله خانواده‌ام؛ امیدوارم ۱۴۰۴ برای من خوب و خوش تمام شود و هم در زندگی شخصی و هم ورزشی اتفاقات خوبی رخ بدهد.
